Ten eerste welkom op onze nieuwe website, welke de oude vervangt. Deze website biedt ons meer mogelijkheden, die we willen benutten nu ons project in een nieuwe fase lijkt te zijn aangeland.
Zoals ik beschreven heb in ‘de terugblik’ is dit project gestart vanuit een fascinatie die reeds lang bij mij latent aanwezig is geweest, voordat ik er uiteindelijk mee in aanraking kwam op ‘locatie’ in Letland. Nadat Martin en ik de armen ineen hadden geslagen, namen we een aanvang met ons project zonder eigenlijk te weten waar het einddoel (wat dat einddoel is kunt u onder projectomschrijving vinden op deze website) zou liggen. Een reis naar de Oekraïne zou er hoe dan ook komen. In 2010 togen wij naar de Oekraïne voor drie weken (over die reis kunt u binnenkort meer lezen op deze website).
Na onze gezamenlijke reizen in 2010 (Oekraïne als gezegd), 2011 (Litouwen -Letland) en 2012 (het voormalige DDR gebied), blijven de locaties liggen die wij ook graag willen bezoeken, maar die moeilijker te bereizen zijn. Landen als Wit-Rusland en (noord)Rusland waar we graag naar toe gaan, maar waarvoor ons momenteel de financiën ontbreken om dit op de juiste manier aan te pakken. Wat is deze juiste manier dan, zult u zich afvragen?
De militaire basissen van onze interesse hebben het karakteristieke over zich om zich ver buiten het stedelijke gebied te manifesteren. Het platteland dus. En voor wie eens in Oekraïne of (noord)Rusland is geweest, buiten de hoofdwegen om, weet dan dat reizen erg lang kan gaan duren voordat je ergens aankomt waar je zou willen zijn. In ons geval dus meestal in een groot bos, veelal (deels)omgeven door een moeras wat de beveiliging van het complex destijds vergemakkelijkten.
De wegen zijn slecht en paden veelal onbegaanbaar en dan moeten we het bos nog in, over een pad van betonplaten waar de vorst zijn werk al die jaren heeft gedaan en het betonijzer kwaadmoedig uitsteekt.
In 2010 zijn we met de eigen auto gegaan. Maar na 3 lekke banden en 4 kromme velgen weer veilig thuis gekomen (we waren nog zo voorzichtig), kwamen we tot de conclusie dat dit niet de manier is om verder te gaan. Niet meer met eigen vervoer maar dit ter plaatse zien te regelen, huren dus. Dat betekent met de trein/of vliegtuig heen, wat de reistijden ook aanzienlijk inkort.
De kosten die deze manier van werken met zich meebrengt kunnen wij echter niet zelf dragen zo bleek al gauw. Een periode van bezinning brak aan. Omdat Martin zich verder wil professionaliseren als fotograaf en ik eindelijk wel eens iets van mijn ‘liefhebberij-oudpapier’ hobby als historicus wil omzetten naar iets concreets om mee naar buiten te treden. Een buitenwereld die daar regelmatig om vraagt, wat dat betreft is er veel interesse in ons avontuur. Maar hoe nu verder?
Er moeten nu op een of andere manier financiële middelen gevonden worden, om verder te gaan waar we gebleven zijn. In deze tijden van schaarste bepaald geen sinecure. We hebben besloten om het voortvarender aan te pakken en de aankomende periode in te gaan met een nieuwe website en het gebruik van socialmedia, welke meer inhoud én verhalen zullen gaan bevatten. De lezer gaat mee op avontuur en hopelijk raakt u enthousiasmeert!
We gaan proberen of het via moderne internetplatforms als crowdfunding haalbaar is onze doelstellingen te kunnen verwezenlijken. Veel zal afhangen van deze website en onze Facebook pagina (Remnants Of Deterrence), daar zijn we ons terdege van bewust. Deze gaan daarom een centrale rol spelen naar de volgers toe. Aan de achterkant willen we een stichting oprichten, die onze gezamenlijke activiteiten waarin geschiedenis en fotografie elkaar ontmoeten zal onderbrengen. Deze stichting (met in het bestuur externe toezichthouders) moet zorg dragen dat de ter beschikking gestelde financiële middelen worden besteed waarvoor ze bedoeld zijn. Genoeg werk aan de winkel dus.
De (nabije) toekomst zal moeten uitwijzen of onze plannen levensvatbaar blijken te zijn en we de volgers mee kunnen nemen op reis naar bizarre plaatsen uit de Koude Oorlog. Maar daarover hopelijk later vast meer, stapt u gewoon vast in….
Arnold Pronk 23-02-2013
